Η νόσος του Peyronie είναι μια καλοήθη κατάσταση του πέους άγνωστης αιτίας, που χαρακτηρίζεται από το σχηματισμό ινώδους πλάκας ή σκληρού σβώλου στην ανώτερη ή την κάτω πλευρά του πέους, στα στρώματα που περιβάλλουν τον στυτικό ιστό, προκαλώντας συνήθως παραμόρφωση και γωνίωση του πέους και κάποιο βαθμό στυτικής δυσλειτουργίας.

Εμφανίζεται συνήθως στη μέση ηλικία, αλλά και νεαροί ή μεγαλύτεροι άνδρες μπορούν επίσης να την αναπτύξουν. Αρχίζει ως τοπική φλεγμονή και μπορεί να εξελιχθεί σε σκληρυμένη ουλή.

Η αιτία της νόσου του Peyronie δεν είναι βέβαιη. Υπάρχει μια σύνδεση με ίνωση ή ουλές άλλων ιστών στο σώμα, όπως μια κατάσταση γνωστή ως νόσος του Dupuytren, που κάνει ίνωση στην έσω επιφάνεια της παλάμης. Υπάρχει επίσης μια ήπια οικογενειακή συσχέτιση στην εκδήλωση της νόσου.

Η γήρανση αυξάνει τον κίνδυνο καθώς έχουμε επιβάρυνση της αιμάτωσης αλλά και γενική ελάττωση της ελαστικότητας των ιστών του σώματος, αυξάνοντας τις πιθανότητες τραυματισμού και καθυστερώντας την επούλωση, με αποτέλεσμα σχηματισμό σκληρού ινώδους ιστού, και στη συνέχεια, ακόμη και ασβεστοποίηση (σχηματισμός εναποθέσεων ασβεστίου) με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμο πρόβλημα κάμψης του πέους.

Καμψη του πέους – Θεραπεία της νόσου του Peyronie

Χειρουργική θεραπεία

Υπάρχουν δύο βασικοί χειρουργικοί τρόποι για τη διόρθωση της παραμόρφωσης του πέους.

• Ο πρώτος είναι η τεχνική της πτύχωσης, με τοποθέτηση ραφών στην αντίθετη πλευρά της βλάβης, με αποτέλεσμα αποκατάσταση του ευθειασμού του πέους
• Ο δεύτερος κύριος τρόπος διόρθωσης της κάμψης του πέους, είναι μια ριζική και ακριβής διαδικασία γεωμετρικής αποκατάστασης οποία αποκαθιστά το σχήμα και το μήκος της tunica albuginea (ινώδους χιτώνα),που υπήρχαν πριν από την εμφάνιση της νόσου Peyronie. Αυτό γίνεται με γεωμετρικό υπολογισμό της βλάβης με πολύ λογικό και απλό μαθηματικό τρόπο, σχεδιάζοντας και εφαρμόζοντας στη θέση της βλάβης, ένα μόσχευμα (συνήθως από βόειο περικάρδιο).

Σε περιπτώσεις μεγάλων βλαβών και εγκατεστημένης στυτικής δυσλειτουργίας, συστήνεται η σύγχρονη τοποθέτηση πεικής πρόθεσης.

Συντηρητική θεραπεία

Αν και η συντηρητική αντιμετώπιση δεν είχε αποτελέσματα, μέχρι τώρα, τα τελευταία χρόνια, εφαρμόζονται νέα σκευάσματα, με ένεση στην περιοχή της βλάβης, τα οποία με την κατάλληλη τεχνική, εμφανίζουν αξιόλογα αποτελέσματα, σε καμία περίπτωση βέβαια δεν ανταγωνίζονται την επιτυχία της χειρουργικής θεραπείας.